Herinneren doe ik het me niet, maar vroeger zei ik als klein meisje regelmatig tegen mijn moeder dat ik het liefst altijd klein zou willen blijven.
Ik was een zogezegd schootkind. Ik kon intens genieten van kroelen bij mama, met mijn duim in mijn mond en een pluk van mijn moeders haar tussen mijn vingers of tegen mijn neus. Bij papa knuffelde ik ook hoor, maar die had geen lang haar 😉.
Meer dan dat had ik toen niet nodig.
Die geborgenheid, het veilige gevoel, dat wilde ik waarschijnlijk altijd zo houden.
Natuurlijk groeide ook ik groter en ik herinner mij heel goed dat ik tijdens mijn studietijd het niet altijd niet even makkelijk vond.
Als jong volwassene wilde en “moest” ik best veel.
Studie, bijbaantje, vrijwilligerswerk, uitgaan, vriendschappen onderhouden, en ja, het liefst ook nog een leuke jongen tegenkomen die mij ook leuk vond om zo samen gelukkig en oud te worden..
Ik vond het soms best zwaar en ik had dan ook het ideaalbeeld gecreëerd en geloofde het echt: “Als ik later op mezelf woon, een baan heb, een leuke relatie en kinderen, dan heb ik geen zorgen meer en ben ik klaar.”
Als ik daar nu aan terug denk dan vind ik het zo mooi hoe naïef ik kon zijn destijds..
De verantwoordelijkheden en taken die komen kijken bij volwassen worden, daar had ik als puber geen idee van.
Een baan, een huis dat betaald moet worden, een relatie waar je echt wel in moet investeren om het fijn te houden, kinderen die iets meer nodig hebben dan alleen een schone luier, een knuffel en een pluk haar om mee te kroelen…
Ik dacht in die periode vaak terug aan het beeld dat ik vroeger had.
Ik was nu aangekomen in de periode waarvan ik dacht “klaar” te zijn, maar niets was minder waar.
En hoewel ik het een prachtige tijd vind, is “klaar” nou niet het meest passende woord..
Want steeds als ik denk alles “klaar” te hebben, komt er ergens om een hoekje wel weer een nieuwe uitdaging op mijn pad. Soms klein, soms groot. Maar altijd iets wat mij aan het denken zet.
“Wat mag ik hiermee? Wat wil ik hiermee? en wat is hier nodig?”
Voor mezelf, in mijn gezin en in mijn werk.
Steeds weer een nieuwe uitdaging, drempel, moeilijkheid, zorg… Hoe je het maar noemen wil.
Herken je dat? Steeds als je denkt “hèhè, dat hebben we gehad…” dan dient er zich iets nieuws aan.
Zo ook sinds ik Reiki doe. Ik heb intussen al heel wat uurtjes Reiki ervaring waarmee ik mezelf en anderen steeds een stapje verder help.
Toen ik net begonnen was met Reiki was daar weer die naïeve puber van vroeger in mij.
Ik dacht “nu kan ik voortaan alles wat mij blokkeert bij mezelf oplossen.”
Hahaha, hoe heerlijk zou dat zijn?
Mijn Reiki docent zei mij eens: “every level has its own devil.” Oftewel Steeds als je weer wat geleerd hebt en een stapje verder bent gekomen, en je denkt dat je nu in een rustigere periode bent aangekomen, komt er een nieuwe uitdaging. Steeds een nieuwe "verrassing" meldt zich bij je aan.
En zo is het. Niet altijd leuk of makkelijk maar het hoort bij het leven en van die "devils" kunnen we heel veel leren.
Mijn wijze oma zei het vroeger al “Als je alles van te voren weet is de lol eraf.”
Nu snap ik wat ze meer dan 30 jaar geleden bedoelde.
Die hobbels en uitdagingen zullen er altijd zijn, en dat is oké.
Probeer je er niet tegen te verzetten want dat helpt niet.
Kijk naar wat je ermee kan en wat je er van mag leren.
En is de blokkade even te groot voor jezelf alleen?
Overweeg dan eens een Reiki behandeling.